Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν; Δεν ξέρω αν το πιστεύω, ή πιστεύω το αντίθετο. Δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να αλλάξει, ούτε ήμουν παρών εθελημένα σε μία εσωτερική αλλαγή. Βέβαια με την σχεδόν μηδαμινή παρατηρητικότητα μου έχω καταλάβει πως οι άνθρωποι φύρω μου έχουν αλλάξει. Οι οικογένεια μου άλλαξε, οι γνωστοί μου άλλαξαν, οι φίλοι μου άλλαξαν.
Ίσως αυτό παρενεύει και με έκανε να βγω έξω από τη ρόζ φούσκα μου και να δω την ζωή. Κατάλαβα πως εθελοτυφλούσα κάπως όταν νόμιζα πως θα μπορούσε κάποιος να νοιαστεί για μένα. Έβλεπα την ζωή μου με τα μάτια ενός παιδιού, παντού υπήρχε κάποιος καλός άνθρωπος, παντού υπήρχε ελπίδα, παντού υπήρχαν θαύματα, παντού κάποιος με αγαπούσε. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν, ή μάλλον όχι ξαφνικά αλλά σταδιακά. Ξαφνικά μια μέρα ήμουν εγώ αυτή που "ξύπνησε" και είδε τι συμβαίνει. Ένας στίχος λέει "Τη στιγμή αυτή που γράφω και ξανά παιδί με πλάθω γιατί ο κόσμος των ενήλικων με έκανε να μάθω πως δε σ' αγαπά κανείς αν δε του εξυπηρετείς μια τουλάχιστον ανάγκη κι ας μη μπορείς να την δεις." Πιστεύω πως είναι η απόλυτη αλήθεια. Κανείς δεν μας αγαπάει γιατί απλά του κατέβηκε αυτή η ιδέα. Όλοι μας έχουμε κάποιο κίνητρο, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί αγαπάμε κάποιον; Το έχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί αγαπάτε κάποιον άνθρωπο; Μήπως σας προσφέρει κάτι; Πρίν απαντήσετε ένα γρήγορο "Όχι" σκεφτήκε λίγο: αυτός ο άνθρωπος μας προσφέρει στήριξη όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας γεμίζει με ωραίο λόγια όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι; Είναι προφανές, δεν αγαπάμε κάποιον για εκείνον, αγαπάμε κάποιον για εμάς. Γιατί αποκομίζουμε κάτι από αυτήν την αγάπη, κάτι που μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε όμως το παίρνουμε ασυναίσθητα. Ακόμα και οι πιο φιλέσπλαχνοι άνθρωποι όταν κάνουν μια ανιδιοτελή πράξη την κάνουν για κάποιο λόγο. Περιμένουν αντάλλαγμα από το Θεό, ίσως μια ουτοπική ευτυχία; Θέλουν να προβάλουν τον εαυτό στους ως καλοί άνθρωποι; Θέλουν να νιώσουν οι ίδιο για τον εαυτό τους καλοί άνθρωποι;
Ένας σοφός βουδιστής μοναχός θα έλεγε πως ο πραγματικός λόγος που κάνουμε κάτι είναι για να κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο και να του διευκολύνουμε τη ζωή. Αυτό είναι η πραγματική "καλή πράξη". Αν εμβαθύνουμε όμως, αυτό δεν θα κάνει κι εμάς να νιώθουμε χαρά που βοηθήσαμε ή που κάναμε κάτι καλό για τον άλλον; Όπως όπως και να το πάρουμε κάτι θα αποκομίσουμε ακόμα και ασυναίσθητα, και αυτό είναι η ψυχική ευδαιμονία.
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που στην πραγματικότητα ήταν αν αλλάζουν οι άνθρωποι. Μετά από λίγη σκέψη η απάντηση μου είναι "Όχι".
Όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Ίσως αυτό παρενεύει και με έκανε να βγω έξω από τη ρόζ φούσκα μου και να δω την ζωή. Κατάλαβα πως εθελοτυφλούσα κάπως όταν νόμιζα πως θα μπορούσε κάποιος να νοιαστεί για μένα. Έβλεπα την ζωή μου με τα μάτια ενός παιδιού, παντού υπήρχε κάποιος καλός άνθρωπος, παντού υπήρχε ελπίδα, παντού υπήρχαν θαύματα, παντού κάποιος με αγαπούσε. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν, ή μάλλον όχι ξαφνικά αλλά σταδιακά. Ξαφνικά μια μέρα ήμουν εγώ αυτή που "ξύπνησε" και είδε τι συμβαίνει. Ένας στίχος λέει "Τη στιγμή αυτή που γράφω και ξανά παιδί με πλάθω γιατί ο κόσμος των ενήλικων με έκανε να μάθω πως δε σ' αγαπά κανείς αν δε του εξυπηρετείς μια τουλάχιστον ανάγκη κι ας μη μπορείς να την δεις." Πιστεύω πως είναι η απόλυτη αλήθεια. Κανείς δεν μας αγαπάει γιατί απλά του κατέβηκε αυτή η ιδέα. Όλοι μας έχουμε κάποιο κίνητρο, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί αγαπάμε κάποιον; Το έχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί αγαπάτε κάποιον άνθρωπο; Μήπως σας προσφέρει κάτι; Πρίν απαντήσετε ένα γρήγορο "Όχι" σκεφτήκε λίγο: αυτός ο άνθρωπος μας προσφέρει στήριξη όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας γεμίζει με ωραίο λόγια όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι; Είναι προφανές, δεν αγαπάμε κάποιον για εκείνον, αγαπάμε κάποιον για εμάς. Γιατί αποκομίζουμε κάτι από αυτήν την αγάπη, κάτι που μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε όμως το παίρνουμε ασυναίσθητα. Ακόμα και οι πιο φιλέσπλαχνοι άνθρωποι όταν κάνουν μια ανιδιοτελή πράξη την κάνουν για κάποιο λόγο. Περιμένουν αντάλλαγμα από το Θεό, ίσως μια ουτοπική ευτυχία; Θέλουν να προβάλουν τον εαυτό στους ως καλοί άνθρωποι; Θέλουν να νιώσουν οι ίδιο για τον εαυτό τους καλοί άνθρωποι;
Ένας σοφός βουδιστής μοναχός θα έλεγε πως ο πραγματικός λόγος που κάνουμε κάτι είναι για να κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο και να του διευκολύνουμε τη ζωή. Αυτό είναι η πραγματική "καλή πράξη". Αν εμβαθύνουμε όμως, αυτό δεν θα κάνει κι εμάς να νιώθουμε χαρά που βοηθήσαμε ή που κάναμε κάτι καλό για τον άλλον; Όπως όπως και να το πάρουμε κάτι θα αποκομίσουμε ακόμα και ασυναίσθητα, και αυτό είναι η ψυχική ευδαιμονία.
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που στην πραγματικότητα ήταν αν αλλάζουν οι άνθρωποι. Μετά από λίγη σκέψη η απάντηση μου είναι "Όχι".
Όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό.
