The Ability Of Change

Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν; Δεν ξέρω αν το πιστεύω, ή πιστεύω το αντίθετο. Δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να αλλάξει, ούτε ήμουν παρών εθελημένα σε μία εσωτερική αλλαγή. Βέβαια με την σχεδόν μηδαμινή παρατηρητικότητα μου έχω καταλάβει πως οι άνθρωποι φύρω μου έχουν αλλάξει. Οι οικογένεια μου άλλαξε, οι γνωστοί μου άλλαξαν, οι φίλοι μου άλλαξαν.
Ίσως αυτό παρενεύει και με έκανε να βγω έξω από τη ρόζ φούσκα μου και να δω την ζωή. Κατάλαβα πως εθελοτυφλούσα κάπως όταν νόμιζα πως θα μπορούσε κάποιος να νοιαστεί για μένα. Έβλεπα την ζωή μου με τα μάτια ενός παιδιού, παντού υπήρχε κάποιος καλός άνθρωπος, παντού υπήρχε ελπίδα, παντού υπήρχαν θαύματα, παντού κάποιος με αγαπούσε. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν, ή μάλλον όχι ξαφνικά αλλά σταδιακά. Ξαφνικά μια μέρα ήμουν εγώ αυτή που "ξύπνησε" και είδε τι συμβαίνει. Ένας στίχος λέει "Τη στιγμή αυτή που γράφω και ξανά παιδί με πλάθω γιατί ο κόσμος των ενήλικων με έκανε να μάθω πως δε σ' αγαπά κανείς αν δε του εξυπηρετείς μια τουλάχιστον ανάγκη κι ας μη μπορείς να την δεις." Πιστεύω πως είναι η απόλυτη αλήθεια. Κανείς δεν μας αγαπάει γιατί απλά του κατέβηκε αυτή η ιδέα. Όλοι μας έχουμε κάποιο κίνητρο, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί αγαπάμε κάποιον; Το έχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί αγαπάτε κάποιον άνθρωπο; Μήπως σας προσφέρει κάτι; Πρίν απαντήσετε ένα γρήγορο "Όχι" σκεφτήκε λίγο: αυτός ο άνθρωπος μας προσφέρει στήριξη όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας γεμίζει με ωραίο λόγια όταν δεν το κάνει κάποιος άλλος; Αυτός ο άνθρωπος μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι; Είναι προφανές, δεν αγαπάμε κάποιον για εκείνον, αγαπάμε κάποιον για εμάς. Γιατί αποκομίζουμε κάτι από αυτήν την αγάπη, κάτι που μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε όμως το παίρνουμε ασυναίσθητα. Ακόμα και οι πιο φιλέσπλαχνοι άνθρωποι όταν κάνουν μια ανιδιοτελή πράξη την κάνουν για κάποιο λόγο. Περιμένουν αντάλλαγμα από το Θεό, ίσως μια ουτοπική ευτυχία; Θέλουν να προβάλουν τον εαυτό στους ως καλοί άνθρωποι; Θέλουν να νιώσουν οι ίδιο για τον εαυτό τους καλοί άνθρωποι;
Ένας σοφός βουδιστής μοναχός θα έλεγε πως ο πραγματικός λόγος που κάνουμε κάτι είναι για να κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο και να του διευκολύνουμε τη ζωή. Αυτό είναι η πραγματική "καλή πράξη". Αν εμβαθύνουμε όμως, αυτό δεν θα κάνει κι εμάς να νιώθουμε χαρά που βοηθήσαμε ή που κάναμε κάτι καλό για τον άλλον; Όπως όπως και να το πάρουμε κάτι θα αποκομίσουμε ακόμα και ασυναίσθητα, και αυτό είναι η ψυχική ευδαιμονία.
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που στην πραγματικότητα ήταν αν αλλάζουν οι άνθρωποι. Μετά από λίγη σκέψη η απάντηση μου είναι "Όχι".

Όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Dreaming of Chapell...

Πρίν λίγο καιρό κάποιος με ρώτησε τι σημαίνει το όνομα του blog μου. Ήθελα κάποιος να με ρωτήσει, πιο σωστά πίστευα πως έπρεπε να το εξηγώ αυτό στην πρώτη μου κιόλας ανάρτηση. Άλλα κάλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι του είπα μια μικρή ιστορία... Την οποία τώρα οφείλω να πω σε εσάς.
Έχει περάσει καιρός από τότε, σχεδόν ένας χρόνος. Ήμουνα κουρασμένη εκείνη την μέρα, λίγο το σχολείο, λίγο το φροντιστήριο, λίγο η πεσμένη ψυχολογία, δεν ήθελα και άλλους λόγους για να πάω για ύπνο. Τότε είδα ένα όνειρο. Ένα όνειρο που έμοιαζε πιο αληθινό και πιο καθαρό από κάθε άλλο. Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μόνη μου στην μέση μιας πλατείας. Ήταν πεντακάθαρη και πανέμορφη, με γρασίδι και λουλούδια και ένα μαρμάρινο συντριβάνι στην μέση. Πλησίασα στο συντριβάνι και ακούμπησα διστακτικά το άγαλμα του αγγέλου που βρισκόταν μέσα του και πετούσε χαλαρά το νερό. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται άνθρωποι από το πουθενά. Έμοιαζαν με φαντάσματα που σιγά-σιγά γινόντουσαν ορατά, σαν να ήταν εκεί συνέχεια όμως να μην μπορούσα να τους δω. Φαινόντουσαν απασχολημένοι, όλοι πήγαιναν από διαφορετικές κατευθύνσεις και έφευγαν βιαστικά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο περιβάλλον. Πώς μπορούσαν να είναι τόσο ψυχροί, σκέφτηκα, όλα γύρω του ήταν τόσο όμορφα και αυτοί νοιάζονταν μόνο για δουλειές. Ύστερα πρόσεξα πως σε αντίθεση με το τοπίο και με εμένα όλοι οι άλλοι άνθρωποι είχαν χρώματα μουντά, σαν από παλιά ταινία.
Προχώρησα λίγο παρακάτω, αφήνοντας την πλατεία. Βαβούρα άρχισε να ακούγεται, κόσμος που μιλούσε. Αν και η γλώσσα ήταν φανερό πως δεν ήταν ελληνικά ή αγγλικά μπορούσα να καταλάβω τι λένε. Η πόλη αυτή ήταν ονειρεμένη, με όλες τις σημασίες. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, μόνο διώροφα και τριώροφα σπίτια με ανθισμένους κήπους. Τα αυτοκίνητα έμοιαζαν όλα πανάκριβα, με ανοιχτές οροφές και αεροδυναμικούς σχεδιασμούς. Είχαν ζωντανά χρώματα κάθε είδους, πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τα μουντά και σκληρά χρώματα αυτών που τα οδηγούσαν. Πρόσεξα και κάτι άλλο στους ανθρώπους, κανείς τους δεν χαμογελούσε. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα μια μεγάλη ταμπέλα που με μεγάλα φούξια γράμματα έγραφε : Welcome to Chapell. Ώστε αυτό ήταν το όνομα της πόλης, σκέφτηκα, Chapell (Σαπέλ και όχι Τσάπελ, γαλλική προφορά).
Ύστερα είδα μια ψηλή κοπέλα να πλησιάζει προς το μέρος μου. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και κυματιστά και έφταναν μέχρι τους γοφούς της, ενώ τα μάτια της είχαν το πιο έντονο γαλάζιο που είχα δει. Και δεν ήταν μόνο τα μάτια της, όλη η παρουσία της ακτινοβολούσε σε αντίθεση με τους άλλους. Ήρθε χαμογελώντας και με έπιασε από το χέρι, πηγαίνοντας με σε άγνωστους δρόμους. Δεν έφερα όμως καμία αντίσταση. Μετά από λίγο άρχισα να διακρίνω μια παραλία. Η κοπέλα με πήγε κοντά και μου είπε να μπω στην θάλασσα. Την φωνή της δεν την θυμάμαι καθόλου, μόνο το νόημα όσων ήθελε να πει. Την άκουσα και μπήκα μέσα στην θάλασσα μαζί με τα ρούχα μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη μπορούσα εύκολα να αναπνεύσω μέσα στο νερό, έτσι δεν χρειαζόταν να βγάζω το κεφάλι μου έξω για να παίρνω αέρα. Τα μαλλιά μου κολυμπούσαν γύρω μου και ένιωθα πλήρη αρμονία. Ξαφνικά είδα ένα φως από μακριά μέσα στο νερό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι γι'αυτό προσπάθησα να πλησιάσω. Τότε ήταν που δεν μπορούσα να ανασάνω πια και ένιωθα να πνίγομαι.
Ξύπνησα μούσκεμα στο κρεβάτι μου. Μούσκεμα μόνο από τον ιδρώτα, συνειδητοποίησα με ανακούφιση. Την επόμενη μέρα διηγήθηκα το όνειρό μου στον κολλητό μου, τον Άλεξ. Του είπα όσες λεπτομέρειες θυμόμουνα και περίμενα την αντίδρασή του. Τότε ήταν που είπε την φράση: «Wow! Dreaming of Chapell is creepy!». Και μου άρεσε. Έτσι χρησιμοποίησα αυτή την φράση κάθε φορά που μιλούσα για τον δικό μου κόσμο. Γι'αυτό και η Chapell έγινε πλέον συνώνυμο της φαντασίας και των ονείρων μου.

Oh, I am a criminal...

Αυτό το τραγούδι μου έχει κολλήσει καιρό. Μπορώ να πω ότι με εκφράζει κάπως στα συναισθήματα. Τόσο υπέροχος ρυθμός, τόσο 'με-βαθύτερο-νόημα' στίχοι.

----------------------------------------------

I didn't mean to end his life
I know it wasn't right
I can't even sleep at night
Can't get it off my mind
I need to get out of sight
Before I end up behind bars

What started out as a simple altercation
Turned into a real sticky situation
Me just thinking on the time that I'm facing
Makes me wanna cry

'Cause I didn't mean to hurt him
Could've been somebody's son
And I took his heart when
I pulled out that gun

Rum pa pa pum
Rum pa pa pum
Rum pa pa pum
Man down
Rum pa pa pum
Rum pa pa pum
Rum pa pa pum
Man down

Oh, mama, mama, mama
I just shot a man down
In central station
In front of a big old crowd
Oh why, oh why
Oh, mama, mama, mama
I just shot a man down
In central station

It's a 22, I call her Peggy Sue
When she fits right down in my shoes
What do you expect me to do
If you're playing me for a fool
I will lose my cool
And reach for my fire arm

I didn't mean to lay him down
But it's too late to turn back now
Don't know what I was thinking
Now he's no longer living
So I'm 'bout to leave town

'Cause I didn't mean to hurt him
Could've been somebody's son
And I took his heart when
I pulled out that gun

Rum pa pa pum
Rum pa pa pum

Αχαριστία στο full

Τι άλλο δηλαδή χρειάζεται να κάνω για να τους αρέσει;! Ό,τι και αν κάνω πάλι τα ίδια σκατά... Έχω βαρεθεί πια! Κάνω τα πάντα και τίποτα δεν τους αρέσει. Πάντα θα βρούν μια μικρή λεπτομέρεια για να μου την πουν, πάντα κάτι θα κάνω λάθος. Ε λοιπόν know what? Δεν είμαι ΤΕΛΕΙΑ! Δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω λάθη. Πάντα ότι και να κάνω, όσο καλό και να'ναι, σε λίγο καιρό θα το έχουν ξεχάσει. Μόλις όμως κάνω κάτι λάθος όλοι το θυμούνται και μου το κοπανάνε για πάντα! ¨ο,τι και να κάνω γι'αυτούς τους φαίνεται λίγο και πάντα θα θυμούναται τα "λάθη". Η κατάσταση γίνεται συνέχεια όλο και χειρότερη...

QUEEN OF THE ICE

Without feelings in her heart

Without warmth in her arms.

She has already broke my dreams

But I still love the way she charms.

And when she moves I feel despair

A bullet right through my soul.

She froze my spirit next to hers

And left in my chest a hole.

Don't dare to look in her eyes

You'd never see again sunrise.

Don't dare to look in her eyes

Because she is the Queen of the Ice.

Vulnerabilities not shown

Emotions never take control.

She claims she's searching for her King

And then abandons them all.

Her pride always came the first

Her steps are letting me behind.

But it's something she will never learn

She does already own my mind.

Don't dare to look in her eyes

You'd never see again sunrise.

Don't dare to look in her eyes

Beacause she is the Queen of the Ice.

As she looks around for new mate

Her eyes never lock at mine.

But still I say that'a okay

Just knowing her for me is fine.

Her cold stare sends me chills

She only sees me as a friend.

I'd never talk to her for "love"

That word will drive us to the end.

Don't dare to look in her eyes

You'd never see again sunrise.

Don't dare to look in her eyes

Because she is the Queen of the Ice.

-----------------------------------------------------------------------------

Αυτό το τραγούδι μου λέει πολλά. Μετά από δύο χρόνια σχεδόν και ακόμα  το θυμάμαι ατόφιο. Ίσως επειδή η ίδια το είχα γράψε. Τώρα φαίνονται απλοί στίχοι, άσκοπες φράσεις. Κάποτε όμως αυτές οι φράσεις είχαν μουσική, τις ένιωθα ζωντανές. Αργότερα η μουσική έφυγε. Και έγιναν ξανά φράσεις. Λέξεις χωρίς νόημα που φτιάχνουν ίδιες, χωρίς νόημα προτάσεις. Όταν έφυγε πήρε μαζί του την μουσική του. Και εμένα μου έμειναν μόνο οι στίχοι. Νεκροί στίχοι. Τι ειρωνεία! Αυτό το τραγούδι...το είχα γράψει για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι ένιωθα τότε. Μια αναίσθητη ψυχή, μια "Βασίλισσα του Πάγου". Και εκείνος συμφώνησε να γράψει την μουσική. Αν και ποτέ δεν μου το είπε, ήξερα πως κι εκείνος είχε την ίδια άποψη για μένα. Οι όροι του όμως ήταν σκληροί. Όταν θα έφευγε θα έπαιρνε την μελωδία, και θα έμεναν μόνο ξανά οι στίχοι. Χωρίς μουσική, κι άλλοι νεκροί στίχοι...