Πρίν λίγο καιρό κάποιος με ρώτησε τι σημαίνει το όνομα του blog μου. Ήθελα κάποιος να με ρωτήσει, πιο σωστά πίστευα πως έπρεπε να το εξηγώ αυτό στην πρώτη μου κιόλας ανάρτηση. Άλλα κάλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι του είπα μια μικρή ιστορία... Την οποία τώρα οφείλω να πω σε εσάς.
Έχει περάσει καιρός από τότε, σχεδόν ένας χρόνος. Ήμουνα κουρασμένη εκείνη την μέρα, λίγο το σχολείο, λίγο το φροντιστήριο, λίγο η πεσμένη ψυχολογία, δεν ήθελα και άλλους λόγους για να πάω για ύπνο. Τότε είδα ένα όνειρο. Ένα όνειρο που έμοιαζε πιο αληθινό και πιο καθαρό από κάθε άλλο. Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μόνη μου στην μέση μιας πλατείας. Ήταν πεντακάθαρη και πανέμορφη, με γρασίδι και λουλούδια και ένα μαρμάρινο συντριβάνι στην μέση. Πλησίασα στο συντριβάνι και ακούμπησα διστακτικά το άγαλμα του αγγέλου που βρισκόταν μέσα του και πετούσε χαλαρά το νερό. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται άνθρωποι από το πουθενά. Έμοιαζαν με φαντάσματα που σιγά-σιγά γινόντουσαν ορατά, σαν να ήταν εκεί συνέχεια όμως να μην μπορούσα να τους δω. Φαινόντουσαν απασχολημένοι, όλοι πήγαιναν από διαφορετικές κατευθύνσεις και έφευγαν βιαστικά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο περιβάλλον. Πώς μπορούσαν να είναι τόσο ψυχροί, σκέφτηκα, όλα γύρω του ήταν τόσο όμορφα και αυτοί νοιάζονταν μόνο για δουλειές. Ύστερα πρόσεξα πως σε αντίθεση με το τοπίο και με εμένα όλοι οι άλλοι άνθρωποι είχαν χρώματα μουντά, σαν από παλιά ταινία.
Προχώρησα λίγο παρακάτω, αφήνοντας την πλατεία. Βαβούρα άρχισε να ακούγεται, κόσμος που μιλούσε. Αν και η γλώσσα ήταν φανερό πως δεν ήταν ελληνικά ή αγγλικά μπορούσα να καταλάβω τι λένε. Η πόλη αυτή ήταν ονειρεμένη, με όλες τις σημασίες. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, μόνο διώροφα και τριώροφα σπίτια με ανθισμένους κήπους. Τα αυτοκίνητα έμοιαζαν όλα πανάκριβα, με ανοιχτές οροφές και αεροδυναμικούς σχεδιασμούς. Είχαν ζωντανά χρώματα κάθε είδους, πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τα μουντά και σκληρά χρώματα αυτών που τα οδηγούσαν. Πρόσεξα και κάτι άλλο στους ανθρώπους, κανείς τους δεν χαμογελούσε. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα μια μεγάλη ταμπέλα που με μεγάλα φούξια γράμματα έγραφε : Welcome to Chapell. Ώστε αυτό ήταν το όνομα της πόλης, σκέφτηκα, Chapell (Σαπέλ και όχι Τσάπελ, γαλλική προφορά).
Ύστερα είδα μια ψηλή κοπέλα να πλησιάζει προς το μέρος μου. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και κυματιστά και έφταναν μέχρι τους γοφούς της, ενώ τα μάτια της είχαν το πιο έντονο γαλάζιο που είχα δει. Και δεν ήταν μόνο τα μάτια της, όλη η παρουσία της ακτινοβολούσε σε αντίθεση με τους άλλους. Ήρθε χαμογελώντας και με έπιασε από το χέρι, πηγαίνοντας με σε άγνωστους δρόμους. Δεν έφερα όμως καμία αντίσταση. Μετά από λίγο άρχισα να διακρίνω μια παραλία. Η κοπέλα με πήγε κοντά και μου είπε να μπω στην θάλασσα. Την φωνή της δεν την θυμάμαι καθόλου, μόνο το νόημα όσων ήθελε να πει. Την άκουσα και μπήκα μέσα στην θάλασσα μαζί με τα ρούχα μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη μπορούσα εύκολα να αναπνεύσω μέσα στο νερό, έτσι δεν χρειαζόταν να βγάζω το κεφάλι μου έξω για να παίρνω αέρα. Τα μαλλιά μου κολυμπούσαν γύρω μου και ένιωθα πλήρη αρμονία. Ξαφνικά είδα ένα φως από μακριά μέσα στο νερό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι γι'αυτό προσπάθησα να πλησιάσω. Τότε ήταν που δεν μπορούσα να ανασάνω πια και ένιωθα να πνίγομαι.
Ξύπνησα μούσκεμα στο κρεβάτι μου. Μούσκεμα μόνο από τον ιδρώτα, συνειδητοποίησα με ανακούφιση. Την επόμενη μέρα διηγήθηκα το όνειρό μου στον κολλητό μου, τον Άλεξ. Του είπα όσες λεπτομέρειες θυμόμουνα και περίμενα την αντίδρασή του. Τότε ήταν που είπε την φράση: «Wow! Dreaming of Chapell is creepy!». Και μου άρεσε. Έτσι χρησιμοποίησα αυτή την φράση κάθε φορά που μιλούσα για τον δικό μου κόσμο. Γι'αυτό και η Chapell έγινε πλέον συνώνυμο της φαντασίας και των ονείρων μου.
Έχει περάσει καιρός από τότε, σχεδόν ένας χρόνος. Ήμουνα κουρασμένη εκείνη την μέρα, λίγο το σχολείο, λίγο το φροντιστήριο, λίγο η πεσμένη ψυχολογία, δεν ήθελα και άλλους λόγους για να πάω για ύπνο. Τότε είδα ένα όνειρο. Ένα όνειρο που έμοιαζε πιο αληθινό και πιο καθαρό από κάθε άλλο. Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μόνη μου στην μέση μιας πλατείας. Ήταν πεντακάθαρη και πανέμορφη, με γρασίδι και λουλούδια και ένα μαρμάρινο συντριβάνι στην μέση. Πλησίασα στο συντριβάνι και ακούμπησα διστακτικά το άγαλμα του αγγέλου που βρισκόταν μέσα του και πετούσε χαλαρά το νερό. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται άνθρωποι από το πουθενά. Έμοιαζαν με φαντάσματα που σιγά-σιγά γινόντουσαν ορατά, σαν να ήταν εκεί συνέχεια όμως να μην μπορούσα να τους δω. Φαινόντουσαν απασχολημένοι, όλοι πήγαιναν από διαφορετικές κατευθύνσεις και έφευγαν βιαστικά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο περιβάλλον. Πώς μπορούσαν να είναι τόσο ψυχροί, σκέφτηκα, όλα γύρω του ήταν τόσο όμορφα και αυτοί νοιάζονταν μόνο για δουλειές. Ύστερα πρόσεξα πως σε αντίθεση με το τοπίο και με εμένα όλοι οι άλλοι άνθρωποι είχαν χρώματα μουντά, σαν από παλιά ταινία.
Προχώρησα λίγο παρακάτω, αφήνοντας την πλατεία. Βαβούρα άρχισε να ακούγεται, κόσμος που μιλούσε. Αν και η γλώσσα ήταν φανερό πως δεν ήταν ελληνικά ή αγγλικά μπορούσα να καταλάβω τι λένε. Η πόλη αυτή ήταν ονειρεμένη, με όλες τις σημασίες. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, μόνο διώροφα και τριώροφα σπίτια με ανθισμένους κήπους. Τα αυτοκίνητα έμοιαζαν όλα πανάκριβα, με ανοιχτές οροφές και αεροδυναμικούς σχεδιασμούς. Είχαν ζωντανά χρώματα κάθε είδους, πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τα μουντά και σκληρά χρώματα αυτών που τα οδηγούσαν. Πρόσεξα και κάτι άλλο στους ανθρώπους, κανείς τους δεν χαμογελούσε. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα μια μεγάλη ταμπέλα που με μεγάλα φούξια γράμματα έγραφε : Welcome to Chapell. Ώστε αυτό ήταν το όνομα της πόλης, σκέφτηκα, Chapell (Σαπέλ και όχι Τσάπελ, γαλλική προφορά).
Ύστερα είδα μια ψηλή κοπέλα να πλησιάζει προς το μέρος μου. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και κυματιστά και έφταναν μέχρι τους γοφούς της, ενώ τα μάτια της είχαν το πιο έντονο γαλάζιο που είχα δει. Και δεν ήταν μόνο τα μάτια της, όλη η παρουσία της ακτινοβολούσε σε αντίθεση με τους άλλους. Ήρθε χαμογελώντας και με έπιασε από το χέρι, πηγαίνοντας με σε άγνωστους δρόμους. Δεν έφερα όμως καμία αντίσταση. Μετά από λίγο άρχισα να διακρίνω μια παραλία. Η κοπέλα με πήγε κοντά και μου είπε να μπω στην θάλασσα. Την φωνή της δεν την θυμάμαι καθόλου, μόνο το νόημα όσων ήθελε να πει. Την άκουσα και μπήκα μέσα στην θάλασσα μαζί με τα ρούχα μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη μπορούσα εύκολα να αναπνεύσω μέσα στο νερό, έτσι δεν χρειαζόταν να βγάζω το κεφάλι μου έξω για να παίρνω αέρα. Τα μαλλιά μου κολυμπούσαν γύρω μου και ένιωθα πλήρη αρμονία. Ξαφνικά είδα ένα φως από μακριά μέσα στο νερό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι γι'αυτό προσπάθησα να πλησιάσω. Τότε ήταν που δεν μπορούσα να ανασάνω πια και ένιωθα να πνίγομαι.
Ξύπνησα μούσκεμα στο κρεβάτι μου. Μούσκεμα μόνο από τον ιδρώτα, συνειδητοποίησα με ανακούφιση. Την επόμενη μέρα διηγήθηκα το όνειρό μου στον κολλητό μου, τον Άλεξ. Του είπα όσες λεπτομέρειες θυμόμουνα και περίμενα την αντίδρασή του. Τότε ήταν που είπε την φράση: «Wow! Dreaming of Chapell is creepy!». Και μου άρεσε. Έτσι χρησιμοποίησα αυτή την φράση κάθε φορά που μιλούσα για τον δικό μου κόσμο. Γι'αυτό και η Chapell έγινε πλέον συνώνυμο της φαντασίας και των ονείρων μου.
Τι πανέμορφη ιστορία! Πάρα πολύ ωραίος τρόπος να την συνδέσεις με το blog σου.
Μ'άρεσε πάρα πολύ αλήθεια..
Καλή σου μέρα :)